Ας σκεφτούμε μαζί αν θυσιάζουμε τα παιδιά μας...

Μέτρα προστασίας, μάσκες, απόσταση, έλλειψη σωματικής επαφής, τηλεκπαίδευση, εγκλεισμός...

Ας αναλογιστούμε τη ζωή ενός παιδιού, 5 ετών, 10 ετών, ή οποιασδήποτε ηλικίας, για έναν ολόκληρο χρόνο, στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του χωρίς φυσικά ερεθίσματα, χωρίς τους φίλους του, χωρίς τους αγαπημένους του, χωρίς νέες ανθρώπινες σχέσεις, με μια μάσκα στο πρόσωπο και μια οθόνη μπροστά του για αρκετές ώρες την ημέρα. Για έναν χρόνο προς το παρόν... γιατί και το μέλλον του ακόμη κανείς δεν το ξέρει.

Τι συμβαίνει άραγε με την ψυχή του μέσα σε αυτόν τον χρόνο και τι με την ανάπτυξή του; Ας δούμε μαζί ποια είναι η φύση του παιδιού και τι αληθινά χρειάζεται για να αναπτυχθεί σωστά. Τα πρώτα χρόνια (0-7) μαθαίνει έντονα μέσα από τις αισθήσεις: την αφή, την όσφρηση, την ακοή, την όραση, τη γεύση, τη διαίσθηση, την αίσθηση της θερμοκρασίας, της ισορροπίας, την αίσθηση του εγώ, του «ποιος είμαι»... Όλες μαζί βοηθάνε την ανάπτυξη του μυαλού και του σώματός του. Το βοηθάνε δηλαδή να μιλάει, να νιώθει, να φέρεται, να δυναμώνει στις αντιστάσεις, να σκέφτεται, να κάνει συνάψεις, να διαμορφώνεται, να αποκτά αντίληψη του εαυτού του. Αυτά, μέσα σε ένα υγιές, πλούσιο σε ερεθίσματα περιβάλλον, κοντά στη φύση και σε αλληλεπίδραση με ανθρώπους, παιδιά και ενήλικες. Όχι σε εγκλεισμό.

Επίσης, τα πρώτα χρόνια μαθαίνει κατά βάση από τη μίμηση! Από την πρώτη κιόλας μέρα της ζωής του αναπτύσσεται μέσα από τις αισθήσεις του και μιμείται όλα όσα η κοινωνία μας και το σπίτι του έχουν να του δώσουν. Η ψυχή, το μυαλό και το σώμα εξελίσσονται μέσα από τη μίμηση. Πού θα συμβούν όλα αυτά; Μέσα στους τέσσερις τοίχους ή μπροστά στην οθόνη; Το 80% των γνώσεων ενός ανθρώπου αποκτάται στα πρώτα χρόνια της ζωής του!

Τα επόμενα χρόνια (7-14) τα παιδιά μεγαλώνουν και αναπτύσσονται αναζητώντας πρότυπα, «αυθεντίες», αναζητάνε την κοινωνικότητα, εμπειρίες και μέσα από αυτά βρίσκουν ποια είναι τα ίδια, ποια είναι η ταυτότητά τους. Μαθαίνουν τον κόσμο μέσα από τον ενθουσιασμό τους και την επαφή με όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής: την αγορά (αριθμιτική), τη γη στην οποία ζουν (γεωγραφία), την πίστη (πνευματικότητα, εκκλησία) και αμέτρητα άλλα. Τα βιώματα και οι απλές δραστηριότητες της ζωής ξυπνούν τον ενθουσιασμό και τη θέληση για να μάθουν, να συναναστραφούν, να καταφέρουν απλά πράγματα, να πετυχαίνουν αυτό που επιθυμούν. Τα παιδιά δεν μαθαίνουν αν δεν είναι ενθουσιασμένα, αν δεν τα ενδιαφέρει κάτι – το ίδιο και οι ενήλικες βέβαια. Δεν μαθαίνω, σημαίνει δεν αναπτύσσομαι, δεν εξελίσσομαι, δεν μεγαλώνω, δεν ανθίζω.

Επιπλέον σε αυτά τα χρόνια αναπτύσσεται το σώμα τους, ο θώρακας, τα πνευμόνια, η καρδιά και οι καρδιακοί παλμοί. Μεγαλώνουν αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον τους. Αυτή η περίοδος δεν ξανάρχεται στη ζωή ενός ανθρώπου!

Και τελευταίο αλλά πιο σημαντικό, μας ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ!!! Η ψυχή τους έρχεται σε έναν κόσμο κατάλληλο γι' αυτά και αφήνονται στα χέρια μας, στη σιγουριά και στην ασφάλεια που θέλουν να βιώνουν. Η αγάπη τους για εμάς τα κάνει υπάκουα, γιατί αυτή είναι η φύση τους να εμπιστεύονται και να αφήνονται στα χέρια μας. Έτσι τα παιδιά, αυτήν την περίοδο, ακούνε τον φόβο μας και μας προστατεύουν, γιατί κατά βάση με όλες τις θυσίες που αναγκάζονται να κάνουν, εμάς τους μεγάλους προστατεύουν! Και αναρωτιέμαι... μήπως υποτιμήσαμε πάρα πολύ αυτήν την πρωταρχική και ζωτικής σημασίας ανάγκη των παιδιών για ζωή, αληθινή ζωή; Μήπως δεν πήραμε υπόψιν όλα αυτά τα οποία είναι ζωή, ανάπτυξη και υγεία για τα παιδιά μας; Μήπως δεν σκεφτήκαμε ότι παρεμβαίνουμε στο κέντρο της ανθρωπότητας και άρα στην εξέλιξή της;

Και όλα αυτά είναι μόνο μέσα από το πρίσμα της Παιδαγωγικής. Δεν αναφερόμαστε καν στο τι συμβαίνει από την οπτική της ιατρικής, της βιολογίας, των νευρο-επιστημών. (Αν θέλετε μπορούμε να το αναπτύξουμε αυτό σε επόμενη ανάρτηση.)

Γνωρίζω ότι πολλοί θα πείτε πως είναι ανάγκη για την υγεία του συνόλου να ληφθούν όλα αυτά τα μέτρα. Με τι κόστος; Και τα παιδιά δεν είναι κομμάτι του συνόλου, της κοινωνίας μας, δεν είναι το μέλλον μας; Πότε έπαψαν να έχουν πρωταρχικό ρόλο στη ζωή μας; Δεν οφείλουμε να έχουμε πρώτα στις σκέψεις και τις πράξεις μας την υγεία τους, την ανάπτυξη της ψυχής και του σώματός τους;

Ποιος από εσάς αποφασίζει, αναλαμβάνει την ευθύνη και γίνεται κομμάτι όλου αυτού; Άρρωστα σώματα, συναισθηματικά ψυχρά, ακoινώνητα πλάσματα, μόνα, με έλλειψη φαντασίας, δημιουργικής σκέψης, τραυματισμένα, είναι ίσως μία εικόνα παιδιών που θα δούμε στο κοντινό μέλλον, αν άμεσα δεν αλλάξει κάτι. Τελικά, εμείς οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι γιατροί, οι πολιτικοί και όλοι οι πολίτες δεν έχουμε χρέος να τα προφυλάξουμε; Ή μήπως λειτουργούμε εγωιστικά, τα θυσιάζουμε και τα παρκάρουμε μπροστά στις οθόνες για το καλό όλων; Όλων; Κι αν η ερώτηση είναι «τι να κάνουμε;» θα πούμε... ΡΩΤΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!!!