Φοβάμαι

Φοβάμαι τα ύψη, το ασανσέρ, τα σκυλιά, τα άγρια ζώα της ζούγκλας, το σκοτάδι, τα τέρατα της νύχτας, τις φωνές της μαμάς και της δασκάλας, τα παιδιά που με κοροϊδεύουν και στο τέλος φοβάμαι μη μείνω μόνος.

Φοβάμαι, αλλά δεν μπορώ να τα πω ούτε και να τα επεξεργαστώ!

Σαν να θάβω όλους τους φόβους κάπου βαθιά μέσα στο σώμα μου και από εκεί μέσα με καθοδηγούν ανεξέλεγκτα και με κάνουν να είμαι ζωηρός ή να μιλάω πολύ, να θέλω να με προσέχουν με όποιο τρόπο.

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να καταλάβουν ότι φοβάμαι, ούτε εγώ θέλω, άλλωστε, ο ίδιος να το καταλάβω.

Οι άντρες δεν κλαίνε, λέει ο μπαμπάς, και η μαμά λέει πως είμαι το τέλειο αντράκι. Τι να κάνω και εγώ, βάζω τα δυνατά μου για να μαι όλα αυτά που θέλουν αυτοί που αγαπάω τόσο.

Να όμως μετά που τους ενοχλεί η ζωηράδα μου ή τα δύσκολα φλύαρα βράδια μου.

Τότε αρχίζουν οι φωνές και τα μαλώματα. " Εσύ φταις που έγινε το παιδί έτσι! ..." ή " Γιατί έτυχε σε εμάς αυτό το κακό και δεν μπορούμε να έχουμε λίγη ηρεμία μες το σπίτι μας;"

Προτάσεις που πετάνε μέσα στο χώρο, απερίσκεπτα, προτάσεις που μου μεγαλώνουν τον φόβο και ο κύκλος του τρόμου ξεκινάει από την αρχή.

Πόσο όμορφο θα ταν αν απλά μου αφιέρωναν ήρεμο χρόνο, να ένιωθα ασφάλεια με την παρουσία τους, ή ίσως να με αγκάλιαζαν και οι δυο τους σφιχτά και να μου λέγαν πως όλα είναι καλά.

Ω ναι, πόσο όμορφο θα ταν να προσπαθούσαν να με νιώσουν και να δουν ποιος αληθινά είμαι!

Η γρήγορη ζωή που ζούμε δεν με βοηθάει καθόλου, ούτε τα θεάματα και οι σούπερ ήρωες, ας μη μιλήσω για τα χιλιάδες δώρα.

Δώρο για μένα θα ταν η γαλήνη στο σπίτι μας. Δώρο τελικά είναι το κάθε λεπτό που με κοιτάνε βαθιά με έμπρακτη αγάπη.

Και δεν απευθύνομαι μόνο στους γονείς μου, αλλά και στην γιαγιά και στον παππού, στην δασκάλα και στο δάσκαλο, στις κυρίες και στους κυρίους του λεωφορείου, τις εκκλησίας ή του σούπερ μάρκετ.

Ναι, είμαι ένα αγοράκι που εκδηλώνεται ζωηρά, τρυπώστε για λίγο στο σώμα και στην ψυχή μου, είμαι ένα κομμάτι σας, ένα παιδί της κοινωνίας σας, που αναζητώ και βροντοφωνάζω ότι εγώ και όλα τα άλλα όμοια φιλαράκια μου χρειαζόμαστε μια κοινωνία ήρεμη, αρμονική, δεκτική.

Κοιτάξτε μέσα σας, γύρω σας και σε μας και θα δείτε πως η λύση είναι στο χέρι όλων μας.