Κάθε σχέση κρύβει και ένα ξόρκι !

Κάθε σχέση κρύβει και ένα ξόρκι.

Το βλέμμα, η στάση, οι κινήσεις, οι προσδοκίες, τα συναισθήματά, ότι περνάει από την καρδιά και το νου, για το παιδί μας, για το γονιό μας, για τον όποιο συνάνθρωπό μας διαμορφώνουν το ξόρκι προς αυτόν. Η ποιότητα του και οι δονήσεις του εξαρτώνται από εμάς!

Η τοποθέτηση μας απέναντι στο άλλο άτομο έχει την ικανότητα να θεραπεύει, ή να βλάπτει! (βλ έρευνες Norcross, Beutler,Levant, Siegel, Hüther, Lipton... )

Πριν αρκετά χρόνια που δίδασκα ακόμη στα σχολεία, για κάποιο μυστήριο λόγο πετύχαινα τις πιο δύσκολες τάξεις, με αγόρια άγρια, ατίθασα, αντιρρησίες....

Να όμως, που εγώ μέσα μου είχα (και έχω) την πεποίθηση ότι αυτά τα παιδιά είναι αυθεντικά, ελεύθερα πνεύματα, μη αλλοιωμένα από το εκπαιδευτικό και κοινωνικό σύστημα, έξυπνα, με απόψεις, θέσεις, προβληματισμούς, που μόνο να θαυμάσω και να αγαπήσω μπορούσα.

Έτσι λοιπόν τα παιδιά αυτά μέσα στην τάξη, δεν έβρισαν, δεν φέρθηκαν άξεστα, δεν μπήκαν στην διαδικασία να αποδείξουν κάτι άλλο από αυτό που ήταν...

Δεν είχα λοιπόν ποτέ την πιο δύσκολη τάξη, αλλά την πιο ζωντανή την πιο ενδιαφέρουσα,την πιο πνευματική και πλούσια σε αισθήματα και εμπειρίες.

Τις τάξεις και τα "παιδιά μου" τα λάτρεψα, γιατί πραγματικά πορευτήκαμε μαζί ένα κομμάτι του δρόμου και ναι ειλικρινά συνάντησα σπουδαία παιδιά, σπουδαία μυαλά που ξεδιπλώθηκαν μπροστά μου και γέμισαν πλούτο και αγάπη την ψυχή μου!

Δεν ήταν συνειδητή στροφή και τοποθέτηση αυτή που είχα, ήταν απλά μια πεποίθηση, που βοήθησε εμένα και τα παιδιά με τα οποία συνεργάστηκα.

Και εύκολα το έκανα στο σχολείο με τα άλλα παιδιά. Στο σπίτι με τους γονείς μου, τα πεθερικά μου, τον άντρα μου, την φίλη μου και ναι και στο παιδί μου, στο πιο αγαπημένο μου και ευαίσθητο κομμάτι τι έκανα;

Και εκεί είναι η δυσκολία του καθενός μας.

Ακούω συχνά ταμπέλες, γεμάτες φόβο.. "Mη θα πέσεις!", "Η Αννούλα μου είναι ευαίσθητη", "Δεν μπορεί να το κάνει μόνος του", "Είναι τεμπέλης ο δικός μου", "Αχ,τα δικά μου αρρωσταίνουν εύκολα"...

Αν πιστεύεις λοιπόν πως έχεις ένα δύσκολο, ένα άρρωστο, ένα αδύναμο κ.ο.κ. παιδί, τότε έτσι θα ναι, αλλά το χειρότερο είναι τον εσωτερικό πόνο που θα βιώνει αυτό το παιδί ότι είναι δύσκολο!! Γνώριζε ότι το ξόρκι έρχεται και κάθεται επάνω του, σε κάθε κίνηση του..μέχρι να το πιστέψει ή από αγάπη προς εμάς να το αποδεχτεί.

Εύχομαι λοιπόν οι ευχές μας να μην είναι μόνο για τις μέρες των εορτών αλλά έμπρακτες καθημερινές, στα βλέμματα μας, στις σκέψεις μας, στα λόγια μας, στις πράξεις μας...

Καλή χρόνια αγαπημένοι, γεμάτη θαύματα!!!