Μαμά, τα πόδια μου γεύονται την γη!

Τεράστια απρόσωπα κτίρια, αμάξια που τρέχουν στους σκληρούς δρόμους, χιλιάδες άνθρωποι στο πέρασμα - ελάχιστα όμως τα βλέμματα που συναντιούνται - σκουπίδια και βρωμιά...

Γκρίζες οι πόλεις, γκρίζες και οι φατσούλες των παιδιών που πιάνουν σφιχτά το χέρι του γονιού, ο οποίος τρέχει, δεν έχει χρόνο, χρήμα και διάθεση.

Όλα γίνονται σύμφωνα με το πρόγραμμα.

Προγραμματισμένες δραστηριότητες: πιάνο, αγγλικά, γαλλικά, ποδόσφαιρο, μπαλέτο και ραντεβού για παιχνίδι!

Το παιχνίδι είναι καταχώρηση στην επαγγελματική ατζέντα.

Πάει η ανεμελιά του και η ποιότητα του αληθινού παιχνιδιού.

Στις συναντήσεις αυτές ακούς: "Έχω μια κούκλα που μιλάει", "Εγώ έχω αεροπλανάκι τηλεχειριζόμενο", "Έλα να παίξουμε με το τάμπλετ!"

Και η αλήθεια είναι, αλίμονο, αν ξεφύγουν από αυτό το παιχνίδι:

"Μη θα χτυπήσετε!", "Aχ μη λερωθείς Ελενίτσα"...

Ωστόσο ακολουθώντας την τάση των καιρών θα πάμε συνειδητά σε ένα εργαστήρι να παίξουνε με χρώματα και σαντιγές και να λερωθούμε την Πέμπτη το πρωί.

Ναι, είναι μόδα να δείχνουμε πως λερωνόμαστε και αυτό είναι ήδη η επανάσταση μας στην τέλεια κοινωνία.

Αγαπημένοι μου φίλοι, μέσα από εδώ θέλω να γνωριστούμε και μαζί να αλλάξουμε όλο αυτό που μας δόθηκε, έτσι απλά και απερίσκεπτα.

Να αφιερώσουμε χρόνο σε ό,τι είναι αληθινά σημαντικό.

Να συσπειρωθούμε, να πάμε στο δάσος, στο βουνό ή στη θάλασσα να παίξουμε.

Να κινητοποιηθούμε, να γνωρίσουμε την γειτονιά μας έτσι ώστε, αυτή να γίνει πιο ανθρώπινη και πιο φιλική προς τα παιδιά, να χτίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη και την πίστη.

Κι εκεί βουτηγμένα μέσα στο δικό τους παιχνίδι μπορεί να τα ακούσουμε να φωνάζουν:

"Μαμά, τα πόδια μου γεύονται την γη!"

Και τότε ίσως νιώσουμε ευγνωμοσύνη και νίκη για το κομμάτι γης που μας αφήνει να έρθουμε σε επαφή μαζί του.