Πρωτάκι;

Τα σχολικά χρόνια είναι συχνά συνδεδεμένα, με επιβεβλημένη μάθηση, ανταγωνισμό και κούραση για όλη την οικογένεια. Η καθημερινή πίεση των σχολικών μαθημάτων είναι μια συχνή αιτία που οι γονείς απευθύνονται σε έναν παιδαγωγικό σύμβουλο.

Μια μαμά μου γράφει :"Από όταν πήγε ο μικρός μας στο σχολείο (δεν είχε ολοκληρώσει τα 6) άλλαξε η καθημερινότητα όλων μας. Ξαφνικά, ο χρόνος μας έγινε ελάχιστος και τα ρολόγια στο σπίτι άρχισαν να τρέχουν σαν τρελά. Το παιδί μας, δεν ήθελε να μάθει αυτά που ήθελε να του διδάξει- η κατά τα άλλα χαριτωμένη- δασκάλα του. Ήθελε να παίξει, να κάνει ζαβολιές, να γνωρίσει τους πολλούς συμμαθητές του και να τρέχει μαζί τους στην αυλή του σχολείου…Και μετά στο σπίτι ξεκινούσε το κλάμα και ο Γολγοθάς των μαθημάτων. Το μικρό μεγάλωσε, τώρα θα πάει έκτη δημοτικού ,αλλά το σχολείο μέχρι τώρα δεν το αγάπησε, την πίεση και τα «πρέπει» του δεν τα ενστερνίστηκε ποτέ . Με την δασκάλα του δεν απέκτησε σχέση ουσιαστική και η εικόνα για τον εαυτό του έπιασε πάτο. Καρτερικά περιμένουμε να περάσουν τα σχολικά χρόνια, ελπίζουμε να αλλάξει κάτι, να ανασάνουμε ξανά και να βρει το παιδί μας τις δυνάμεις του.

Όπως το παιδί της παραπάνω κατάθεσης, χιλιάδες παιδιά έχουν ξεκινήσει το σχολείο χωρίς να ήταν τα ίδια έτοιμα για αυτό. Παιδιά που φαινομενικά είναι μια χαρά. Η αλήθεια είναι πως τα παιδιά μια χαρά είναι έτσι και αλλιώς, αλλά η ανάγκη τους είναι ,ίσως, κάποια άλλη! Συνήθως νομίζουμε πως ένα παιδί δεν πρέπει να πάει σχολείο μόνο , αν είναι πολύ εμφανής η αργή ανάπτυξή του. Μπορεί να είναι , όμως, ένα παιδί δειλό, ένα παιδί με πολλά ενδιαφέροντα, ένα παιδί που έχει ανάγκη να είναι ακόμη κοντά στην μαμά του, επειδή μετακόμισε σε μια ξένη χώρα, ένα παιδί που πέρασε μια σοβαρή ασθένεια τα πρώτα χρόνια της ζωής του κτλ.

Εμπιστευόμαστε τυφλά το κράτος, τους κανόνες, την κοινωνία και δεν βλέπουμε στο βάθος αν το ίδιο το παιδί είναι έτοιμο να ξεκινήσει την σχολική του σταδιοδρομία. Και ,όμως, αυτή η κίνηση θα επηρεάσει και θα χαράξει τα επόμενα χρόνια του - ίσως και όλη του την ζωή. Θα νιώθει πίεση να κάνει πράγματα που δεν θέλει να κάνει, θα κλαίει, δεν θα πιστεύει στον εαυτό του, θα ταλαιπωρείται να κάνει τα μαθήματά του, θα χάσει την ουσιαστική σχέση με την δασκάλα ή τον δάσκαλο του στη συνέχεια, ίσως και με τα παιδιά της τάξης του, αν το θεωρήσουν π.χ χαζό, αργό κτλ. , θα χάσει την ξέγνοιαστη οικογενειακή ζωή και θα ταραχθεί γενικά όλο του το «είναι» . Και αυτά τα βιώματα θα τα μεταφέρει για μια ζωή.

Στην ηλικία των 6-7 ,λοιπόν, όταν το παιδί είναι να ξεκινήσει το σχολείο, εξετάζουμε την σωματική, την συναισθηματική και την νοητική ανάπτυξή του!

Το σώμα μας δείχνει ότι η εξέλιξη μπορεί να πραγματοποιηθεί σε μια επόμενη φάση ,όταν προβάλλουν τα δεύτερα δόντια του παιδιού, γιατί σε αυτή τη φάση μας δείχνει ότι γίνονται και οι πιο σκληρές σωματικές διαδικασίες.

Το συναίσθημα μπορούμε να το αντιληφθούμε από τις ζωγραφιές του, πόσο γεμάτες είναι και πόσο ολοκληρωμένα αποτυπώνει π.χ. έναν άνθρωπο, ένα δέντρο ή ένα σπίτι.

Και νοητικά ,συνήθως, καταλαβαίνουμε όλοι αν το παιδί είναι έτοιμο ή όχι και αν το ίδιο δείχνει ενδιαφέρον να μάθει...

Δεν χρειάζεται πάντα να βιαζόμαστε για ότι εμείς οι μεγάλοι προσδοκούμε. Ας ξεκινήσει μια χρονιά αργότερα το σχολείο και ας μπει αργότερα στη σχολή και στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Όλη του η ζωή είναι μπροστά του. Ας χαλαρώσουμε λοιπόν και αν είναι ανάγκη ας του δώσουμε άλλη μια χρονιά για παιχνίδι, φαντασία και ελεύθερη μάθηση. Αυτό για μένα είναι μια μορφή ενσυναίσθησης και σεβασμού στην προσωπική ανάπτυξη και στα ενδιαφέρονται με τα οποία έρχεται το παιδί αυτό κοντά μας.