"Δύσκολα" παιδιά
Ο αγαπημένος μου Σπύρος Κασιμάτης λέει: «Δύσκολο» είναι το παιδί που δυσκολεύει τους ενηλίκους". Εγώ θα προσθέσω ότι «δύσκολο» είναι αυτό που είχε και έχει δύσκολες συνθήκες ζωής.
Η Αννα είναι ένα «δύσκολο» παιδί. Όταν ήρθε στον κόσμο ήταν κόκκινη, θυμωμένη, με ένα πρόσωπο ενήλικης, γεμάτο εκφράσεις . Έκλαιγε και τσίριζε άπειρες ώρες την ημέρα, κοιμόταν ελάχιστα ακόμη και στις πιο ευνοϊκές συνθήκες. Ήταν σχεδόν αδύνατο να έχει ένα γαλήνιο ύπνο.Την μέρα ο ύπνος της ήταν δεκάλεπτος και το βράδυ 2-3 ώρες για το πρώτο έτος της ζωής της. Δεν μπορούσες να την χαϊδέψεις ή να της κάνεις μασάζ , όπως στα άλλα παιδάκια.
Ακόμα και σήμερα οι διαθέσεις της αλλάζουν συνεχώς, κάθε τόσο τσιρίζει και ξεσπάει σε κλάματα. Δεν κοιμάται εύκολα, ξυπνάει πολύ νωρίς και τα χάδια είναι σπάνια σαν τα μαργαριτάρια. Θέλει να κάνει πάντα ό, τι αρέσει σε αυτήν και δεν υπολογίζει τίποτα, ούτε που βρίσκεται ,ούτε ποιόν έχει απέναντι της. Ακόμη και στο σχολικό περιβάλλον δείχνει αδιάφορη για όσα έχουν να της διδάξουν οι δάσκαλοι της, μαθαίνει όσα αυτή θέλει να μάθει και δεν δέχεται κουβέντες από οποιονδήποτε άλλον. Δεν είναι εύκολο να συζητήσεις μαζί της, καθώς και για τα πιο απλά πράγματα αντιδράει πολύ έντονα.
Η οικογένειά της υποφέρει…Τόσο από την συμπεριφορά της, όσο και από τις πιέσεις που δέχονται από τον περίγυρό τους.
Στις ερωτήσεις μου για την εγκυμοσύνη και την ψυχολογική κατάσταση της μητέρας κατά την διάρκεια της κύησης , παίρνω την απάντηση πως η μητέρα είχε κολπική αιμόρροια για αρκετούς μήνες. Ξυπνούσε κάθε μέρα με το φόβο μήπως αποβάλει. Κάθε μήνα έκανε υπέρηχους για να επιβεβαιώνει πως το παιδί της ζει ακόμα . Στο σπίτι ήταν μόνη της και δεν είχε υποστήριξη από κανέναν, βίωναν μια πολύ δύσκολη περίοδο σαν οικογένεια.
Από παρατηρήσεις και έρευνες φαίνεται ότι τα παιδιά που έχουν βιώσει μια ζόρικη εγκυμοσύνη και μια δύσκολη γέννα είναι πιο δυνατά, πιο αυτόνομα , εφόσον έπρεπε να παλέψουν ήδη από πολύ νωρίς για να επιζήσουν και να προστατευτούν!
Αυτή η δύναμή και η ανεξαρτησία τους και από την άλλη ο συναισθηματικός πόνος τους είναι αυτό που τα κάνει δύσκολα για εμάς.
Είναι ιδιαίτερα παιδιά και η αλήθεια είναι πως θέλουν λεπτό χειρισμό. Δεν μπορείς να τα γαλουχήσεις εύκολα, είναι αλλεργικά στην διαπαιδαγώγηση. Τα παιδιά αυτά δεν δέχονται υποδείξεις, απειλές και τιμωρίες. Ταυτόχρονα όμως τα χαρακτηρίζει μια βαθιά ευαισθησία και ένας μοναδικός τρόπος να διαισθάνονται τα πράγματα γύρω τους. Δεν θέλουν να στεναχωρούν τους ανθρώπους τους, ούτε να δημιουργούν δύσκολες καταστάσεις.Απλά πληγώνονται βαθιά και δεν μπορούν να γεφυρώσουν τις ανάγκες τους με αυτές των ενηλίκων.
Συχνά οι γονείς αυτών των παιδιών δέχονται συμβουλές από ειδικούς , όπως: « Θέστε αυστηρά όρια. Πάρτε σκληρά μέτρα. Εσείς πρέπει να έχετε τον έλεγχο και το πάνω χέρι.». Μια τέτοια στάση των γονιών όμως έχει καταστροφικές συνέπειες στην ψυχολογία του παιδιού.
Το παιδί απομονώνεται ακόμη περισσότερο και μεγαλώνει η συναισθηματική πληγή του, σπάει το ‘’εγώ’’ του, επιφέροντας αρνητικές επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης του.
Πράγματα που για άλλα παιδιά είναι πιο εύκολα (τροφή,ύπνος, εκπαίδευση, παιχνίδι, φροντίδα, αγάπη), σε αυτά τα παιδιά είναι περίπλοκα. Μια πρόταση όπως "Θέλω να δω την πληγή στο σώμα σου", μπορεί να αποτελέσει αιτία έντασης και φασαρίας. Ο μόνος τρόπος για να δεχτούν κάτι είναι να έχουν επιλογές.
Εμείς σήμερα τα χαρακτηρίζουμε "δύσκολα" παιδιά, ρίχνοντας το βάρος σε αυτά, χωρίς να βλέπουμε τις δυσκολίες που περάσαν και την ευθύνη που μας αναλογεί! Φυσικά και δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, ούτε υπάρχει λόγος να γεμίζουμε τον εαυτό μας ενοχές για το τι κάναμε ή δεν κάναμε. Οφείλουμε όμως να δούμε ποια είναι η οικογένειά μας, τι αλλαγές μπορούμε να κάνουμε για να είναι πιο εύκολη, πιο ασφαλής, πιο αξιοπρεπής η ζωή όλων μας. Βήμα βήμα και κοιτόντας το όλο μπορούμε να αλλάξουμε την καθημερινότητα προς το καλύτερο.
Η στροφή προς τα μέσα, ο διάλογος και η προσπάθεια να δω και να γνωρίσω αυτό το παιδί, για αυτό που πραγματικά είναι, είναι οι μόνοι τρόποι που μπορούν να επιφέρουν θετικές αλλαγές και θαύματα.
Με υπόκλιση σε όλα αυτά τα παιδιά που εγώ προσωπικά λατρεύω!
Λαμπρινή
