Ποιος πρέπει να αλλάξει;

Ο χρόνος είναι λίγος και κυλάει γρήγορα... μεγαλώσαμε, περάσαμε πολλά, βιώσαμε χαρές και λύπες, αλλού παγώσαμε και μπλοκάραμε, και αλλού γεμίσαμε με δώρα τη ζωή μας και την ζωή των άλλων.

Το πιο μεγάλο, όμως, το πιο ανατρεπτικό, νομίζω ήταν το να γίνουμε γονείς!

Κανείς άλλος δεν μας δίδαξε τόσο υπομονή, κανείς άλλος δεν μας αγάπησε με τέτοια αποδοχή, κανείς άλλος δεν μας έβαλε σε έναν δρόμο αναζήτησης τόσο έντονα όσο τα παιδιά μας!

Συχνά αναρωτιόμαστε: "Κάνουμε το καλύτερο; Έχουν τα κατάλληλα παιχνίδια; Τα βοηθάμε να αναπτυχθούν σωστά;

Διαλέξαμε το σωστό σχολείο;" Άλλες φορές, πάλι, ρωτάμε τους δασκάλους τους ή τους γιατρούς :" Τι να κάνουμε για να βοηθήσουμε το παιδιά μας; "

Όλες οι αναζητήσεις και οι ερωτήσεις μας οδηγούν σε ένα:

Μόνο αν εγώ ως γονιός, έρθω σε επαφή με την ψυχή μου και αν εγώ δουλέψω κομμάτια του εαυτού μου, μόνο τότε μπορώ να αλλάξω κάτι στην ζωή των παιδιών μου!

Οι περισσότεροι από μας γινόμαστε γονείς πολύ πριν πάψουμε να είμαστε παιδιά.

Χαρακτηριστικά γνώρισα κάποτε μια οικογένεια που είχε ένα καλόψυχο παιδί αλλά με δυσκολία τους άκουγε και δύσκολα ακολουθούσε εντολές. Δεν ήταν κουφό, ούτε συμπεριφερόταν έτσι από αντίδραση, απλά δεν άκουγε τους ενήλικες, ήταν σαν να μην υπήρχαν. Στο σχολείο την ώρα του μαθήματος, το πιο σημαντικό για αυτό δεν ήταν η δασκάλα του και το μάθημα αλλά οι συμμαθητές του. Έπαιζε, χαιρόταν, γελούσε με την προσοχή του εστιασμένη στο χώρο γύρω του. Κανένας δάσκαλος και κανένας ενήλικας δεν μπορούσε να τραβήξει την προσοχή του και να συνεργαστεί μαζί του. Όλες οι παιδαγωγικές επεμβάσεις καταλήγανε άκαρπες. Οι δάσκαλοι ζητούσαν πλέον το παιδί να πάει σε ειδικό σχολείο παρόλο που αυτό δεν είχε καμία νοητική υστέρηση.

Μέσα από το φαινομενικό πρόβλημα του παιδιού οι γονείς άρχισαν να ψάχνουν τι μπορούν να κάνουν, να διαβάζουν βιβλία, να παρακολουθούν σεμινάρια, να ασκούνται σωματικά για να εκτονώνουν την ένταση, με αποτέλεσμα να δυναμώνουν ως γονείς και κατ επέκταση ως προσωπικότητες - να στέκονται σαν ενήλικες!

Και τότε το παιδί άρχισε να τους βλέπει και να αναζητάει ενήλικα πρότυπα. Μέχρι εκείνη την στιγμή το πιο ενδιαφέρον, αυθεντικό και αληθινό ήταν τα άλλα τα παιδιά γιατί μέχρι τότε οι γονείς ήταν ανύπαρκτοι. Το παιδί μέχρι τότε βίωνε μια μητέρα με κατάθλιψη που περνούσε βλέποντας ταινίες ή παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια και έναν πατέρα εγκλωβισμένο στην παιδική του ηλικία, ανίκανο να πάρει πρωτοβουλίες για την ζωή του.

Όταν αλλάξαν ουσιαστικά αυτοί και άρχισαν να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, τότε το παιδί είχε λόγω να υψώσει τα μάτια του σε αυτούς και λόγω να υψώσει την ψυχή του στη ζωή..

Έτσι μεγαλώνουμε μαζί με τα παιδιά μας, όχι μόνο στο σώμα αλλά και στην ψυχή και στο πνεύμα. Γινόμαστε πρότυπα στα οποία να μπορούν να βασιστούν, να μάθουν και να ακολουθήσουν.

Και αν δουλέψουμε ακόμη πιο βαθιά με ενσυναίσθηση, θα μπορέσουμε να αποκολλήσουμε από τα παιδιά μας τις προσδοκίες και τα θέλω μας. Ίσως κάποιοι να μπορέσουμε να συνδεθούμε βαθιά μαζί τους,να επιφέρουμε θετικές αλλαγές και θεραπείες. (Σε επόμενο post θα σας πω πιο αναλυτικά...)

Για αυτή την φορά όμως κρατήστε αυτό: • Όποιος θέλει να αλλάξει τα παιδιά του, πρέπει να αλλάξει ο ίδιος. όποιος θέλει να βοηθήσει την εξέλιξη των παιδιών πρέπει να στοχεύσει στη δική του εξέλιξη. • Όποιος θέλει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των παιδιών πρέπει ο ίδιος να νιώθει εμπιστοσύνη για τον εαυτό του. και όπως λέει ο DDr. Gerald Hüther : "Τα παιδιά χρειάζονται κοινωνίες, στις οποίες νιώθουν ασφάλεια, εργασίες που τα αφήνουν να μεγαλώσουν, και πρότυπα στα οποία μπορούν να βασιστούν "